Jadwiga Rudnicka urodziła się 29 sierpnia 1931 r. w Sokołówce, wsi w ówczesnym powiecie złoczowskim, w województwie tarnopolskim. W 1943 r. w obawie przed nacjonalistami ukraińskimi wraz z rodziną opuściła rodzinne strony i wyjechała do Opatowa. Po zakończeniu wojny, w 1945 r. zamieszkała w Katowicach, gdzie rozpoczęła naukę w gimnazjum, którą po przeprowadzce do Opola kontynuowała w Gimnazjum i Liceum Żeńskim im. Marii Konopnickiej w Opolu. Po maturze rozpoczęła naukę w szkole pomaturalnej opolskiej filii Śląskich Technicznych Zakładów Naukowych. Po jej zakończeniu otrzymała nakaz pracy w Zakładach Tworzyw Sztucznych „Nitron-Erg” w Krupskim Młynie, skąd w 1951 r. przeniosła się do Fabryki Odczynników Chemicznych w Gliwicach. Cztery lata później zatrudniła się w gliwickim Biurze Projektów „Prosynchem”. W latach 1969–1974 studiowała na Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Po zakończeniu studiów pozostała w „Prosynchemie”, gdzie pracowała do 1982 r. We wrześniu 1980 r. stanęła na czele Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” pracowników Biura Projektów „Prosynchem”, a następnie została przewodniczącą Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” tamże. Założyła i prowadziła gliwicką filię katowickiej „Biblioteki Solidarności”. W styczniu 1981 r. została członkiem zarządu Ośrodka Badań Społecznych przy Zarządzie Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”. Uczestniczyła w pracach resortowych komisji porozumiewawczych NSZZ „Solidarność” przemysłu chemicznego. Po wprowadzeniu stanu wojennego, w latach 1982–1985 bezrobotna, imała się różnych zajęć, m.in. udzielała korepetycji. Od 1982 r. działała aktywnie Komitecie Pomocy Więzionym i Internowanym oraz w gliwickim Duszpasterstwie Ludzi Pracy, gdzie zaangażowała się w pomoc zarówno działaczom konspiracyjnych struktur NSZZ „Solidarność”, jak również członkom KPN i Solidarności Walczącej. Zbierała informacje o represjach wobec działaczy opozycji. Była współorganizatorką Mszy za Ojczyznę, kółek samokształceniowych, spotkań i prelekcji organizowanych w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach. Od 1983 r. każdego roku pomagała w przygotowaniach Dni (Tygodni) Kultury Chrześcijańskiej organizowanych w gliwickich kościołach. W 1985 r. została zatrudniona w Zjednoczeniu Budowy Aparatury Chemicznej „Metalchem” w Gliwicach, gdzie pracowała do 1991 r.
Biurowiec Zjednoczenia Budowy Aparatury Chemicznej „Metalchem”, Gliwice ok. 1980 r. Fot. Cz. Siemianowski, zbiory Muzeum w Gliwicach 
Wnętrze Biurowca Zjednoczenia Budowy Aparatury Chemicznej „Metalchem”, Gliwice ok. 1980 r. Fot. Cz. Siemianowski, zbiory Muzeum w Gliwicach
W lutym 1989 r. uczestniczyła w Zgromadzeniu Działaczy NSZZ „Solidarność” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Ustroniu-Polanie. W 1989 r. weszła w skład Gliwicko-Zabrzańskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” oraz została wiceprzewodniczącą Gliwickiej Delegatury NSZZ „Solidarność”. W 1991 r. pełniła funkcję pełnomocnika dyrektora ds. inwestycji w Gliwickim Centrum Onkologii. W latach 1992–2001 była wiceprezesem Zarządu Głównego Chrześcijańsko-Demokratycznego Stronnictwa Pracy (od 1994 r. Chrześcijańskiej Demokracji – Stronnictwa Pracy). W latach 1991–1993 była posłanką na sejm z listy Wyborczej Akcji Katolickiej, 1998–2002 – radną Sejmiku Województwa Śląskiego, 2002–2005 – radną Miasta Gliwice, 2005–2007 – senatorem RP z listy partii Prawo i Sprawiedliwość. Ponadto była prezesem Fundacji na rzecz Hospicjum w Gliwicach, wiceprzewodniczącą Śląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Walki z Rakiem, wiceprzewodniczącą Zarządu Głównego Towarzystwa Obrony Kresów Zachodnich Polski. Jest członkinią Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich oraz Towarzystwa Polska–Ukraina „Kontakt”. W 2011 r. Prezydent RP Bronisław Komorowski odznaczył ją Złotym Krzyżem Zasługi, a w 2016 r. Prezydent RP Andrzej Duda nadał jej Krzyż Wolności i Solidarności. Obecnie na emeryturze. Mieszka w Gliwicach.