Przewodniczący Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, członek władz krajowych Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki NSZZ „Solidarność”, internowany w stanie wojennym, działacz podziemnych struktur związku, członek redakcji „Regionalnego Informatora Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej RIS”.
Krzysztof Gosiewski, urodził się 24 czerwca 1939 r. w Mikołowie. W 1962 r. ukończył studia na Politechnice Śląskiej, dziesięć lat później obronił tamże dysertację doktorską. W latach 1962–1966 był pracownikiem Katedry Urządzeń i Układów Automatyki Politechniki Śląskiej. W 1966 r. zatrudnił się w Instytucie Chemii Nieorganicznej w Gliwicach, gdzie przepracował kolejne 31 lat. Ze względu na częste wyjazdy zagraniczne, już w 1976 r. znalazł się w zainteresowaniu Służby Bezpieczeństwa – Wydziału II Komendy Wojewódzkiej MO w Katowicach. W latach 1976–1978 był rozpracowywany w ramach Sprawy Operacyjnego kryptonim „Sportowiec”. We wrześniu 1980 r. znalazł się w grupie inicjującej powstanie niezależnych struktur związkowych w miejscu pracy. Był przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczącym Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. Zasiadał we władzach krajowych Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki NSZZ „Solidarność”, a od października 1981 r. kierował Ośrodkiem Prac Społeczno-Zawodowych przy Zarządzie Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego, jeszcze tego samego dnia, w Hucie „1 Maja” w Gliwicach był jednym ze współorganizatorów kilkugodzinnego strajku. W styczniu 1981 r., wspólnie z Jerzym Buzkiem, założył i redagował pismo „Regionalny Informator Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej RIS”. Zatrzymany 6 lutego 1982 r. pod zarzutem „prowadzenia działalności antysocjalistycznej” został osadzony w Ośrodku Odosobnienia dla Internowanych w Zabrzu-Zaborzu, następnie w Nowym Łupkowie i w Załężu koło Rzeszowa. Zwolniony 21 sierpnia 1982 r. powrócił do działalność opozycyjnej, m.in. jako redaktor „Regionalnego Informatora Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej RIS”, gdzie publikował pod pseudonimami Wiktor Solski, Alfred Kijowski, Dyżurny, Olek. W latach 1982–1988 był współpracownikiem Regionalnej Komisji Koordynacyjnej, a następnie Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”. Był przedstawicielem Regionu w tzw. zespole merytorycznych Tymczasowej Komisji Koordynacyjna NSZZ „Solidarność”. Współorganizował niezależną kontrolę frekwencji w wyborach do rad narodowych w 1984 r. i do Sejmu w 1985 r. Był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa w latach 1983–1987 w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Klecha” oraz w latach 1987–1989 w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Kierownik”. W marcu 1984 r. dokonano w jego mieszkaniu rewizji, gdyż podejrzewano, że posiadał „materiały bezdebitowe o treści antysocjalistycznej”. W kwietniu 1987 r. Kolegium ds. Wykroczeń przy Prezydencie Miasta Gliwice orzekło wobec niego karę grzywny w wysokości 50 tysięcy złotych oraz przepadek zarekwirowanego mienia i pokrycie kosztów sądowych „za przenoszenie wydawnictw podziemnych”. W lutym 1989 r. uczestniczył w II Zgromadzeniu Działaczy NSZZ „Solidarność” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Ustroniu-Polanie. Po przywróceniu w 1989 r. legalnej działalności związku, ponownie stanął, jako przewodniczący, na czele Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. W latach 1989–1991 był wiceprzewodniczącym Krajowej Sekcji Nauki NSZZ „Solidarność”. Przewodniczył również radzie redakcyjnej „Zeszytów Historycznych Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej”. W 1996 r. habilitował się na Politechnice Warszawskiej. W latach 1997–2008 wykładał na Wydziale Ochrony Środowiska Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Od 2006 roku docent w Instytucie Inżynierii Chemicznej Polskiej Akademii Nauk w Gliwicach. W 2007 r. odznaczony został Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2015 r. otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności.