Współtwórca II Garnituru Gliwickiej Delegatury RKW NSZZ „Solidarność” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Założyciel kilku podziemnych drukarni, szkoleniowiec kilkunastu zespołów drukarskich, głównie dla Solidarności Walczącej na Górnym Śląsku i we Wrocławiu.
Tadeusz Drzazgowski urodził się 20 października 1945 r. w Bytowie na Kaszubach. Uczęszczał do Technikum Mechanicznego w Piastowie. Imał się różnych zajęć. W 1971 r. został pracownikiem Gliwickiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Węglowego (GPBW). W 1973 r. złożył egzamin maturalny w Liceum Eksternistycznym w Katowicach i jeszcze w tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej, których jednak nie ukończył. Po trzech latach opuścił uczelnię. W grudniu 1979 r. przekazał osobie podającej się za działacza Komitetu Samoobrony Społecznej KOR datek 1000 zł na działalność opozycyjną. Niedługo potem został zatrzymany na 48 godzin i uznany za osobę prowadzącą „wrogą działalność antysocjalistyczną” . We wrześniu 1980 r. znalazł się w składzie Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” GPBW. Pomagał w druku i kolportażu wydawnictw związkowych i publikacji bezdebitowych. W 1981 r. związał się z Konfederacją Polski Niepodległej. Był członkiem Gliwickiej Grupy Działania KPN. W dniu ogłoszenia stanu wojennego, 13 grudnia 1981 r. znalazł się w grupie, która powołała do istnienia II Garnitur Gliwickiej Delegatury RKW NSZZ „Solidarność” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Na dziecięcej drukarence, wspólnie z Bogusławem Choiną i Andrzejem Jakubcem, wydrukował ulotki, a następnego dnia z jego udziałem, na ramce z matryc białkowych, wydrukowano pierwszy numer „Biuletynu II Garnituru Delegatury Gliwickiej RKW NSZZ »Solidarność« Regionu Śląsko-Dąbrowskiego”. W obawie aresztowania nie wrócił już do pracy, z której niedługo później został zwolniony. Ukrywał się aż do 1990 r. W konspiracji posługiwał się pseudonimem „Spokojny”. Był jednym z pomysłodawców i organizatorów rozrzucenia 31 grudnia 1981 r. ulotek pocztą balonową oraz manifestacji 3 maja 1982 r. z okazji zniesionego przez władze komunistyczne święta narodowego. W 1982 r. koordynował działalność II Garnituru Delegatury Gliwickiej RKW NSZZ „Solidarność” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Z jego inicjatywy i przy jego udziale uruchomiono stację nadawczą Radia „Solidarność”. W nocy z 8 na 10 października 1982 r. zorganizował akcję opieczętowania hasłem „Solidarność żyje” 150 autobusów Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego stojących w gliwickiej zajezdni autobusowej. Był inicjatorem wydania antologii poezji zatytułowanej „Reduta Śląska” oraz współautorem opracowania „Społeczne koszty oporu społecznego”. Od 1983 r. związany z Solidarnością Walczącą, utrzymywał ścisłe kontakty z działaczami tej organizacji we Wrocławiu, Katowicach i Warszawie. Szkolił zespoły drukarskie i pomagał w zakładaniu konspiracyjnych drukarni Solidarności Walczącej na Górnym Śląsku i we Wrocławiu. Po dekonspiracji podziemnej drukarni w Zabrzu w sierpniu 1985 r., był poszukiwany listem gończym. Do ujawnienia się w 1990 r. nie został zatrzymany. Pomimo to Służba Bezpieczeństwa skrzętnie rejestrowała jego działania, o których informowali ją tajni współpracownicy. W latach 1980–1982 był rozpracowywany przez Wydział V-2 Komendy Wojewódzkiej MO w Katowicach w ramach Sprawy Operacyjnego Sprawdzenia kryptonim „Murarz” oraz w latach 1981–1988 przez Pion V-2 Rejonowego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Gliwicach w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowywania kryptonim „Balon”. Po 1990 r. kilkakrotnie zmieniał pracę. Od 1996 r. pracował w gospodarstwie rolno-warzywnym w Praczach koło Milicza. Od 2010 r. na emeryturze. W 2011 r. został odznaczony przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, jednak odmówił przyjęcia odznaczenia. W 2016 r. Prezydenta RP Andrzeja Dudy odznaczył go Krzyżem Wolności i Solidarności.