Działacz NSZZ „Solidarność” w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym Zakład nr 2 w Gliwicach, członek Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”, członek KOWzaP i KPN, internowany w stanie wojennym.
Tadeusz Buranowski urodził się 25 lutego w 1947 r. w Borysławiu. Z Borysławia do Gliwic przyjechał w ramach tzw. drugiej repatriacji, w 1957 r. W 1963 r. ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy ul. Norberta Barlickiego w Gliwicach. Trzy lata później został zatrudniony na stanowisku spawacza w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym Zakład nr 2 w Gliwicach, gdzie pracował do 1987 r. 29–31 sierpnia 1980 r. brał udział w strajku w Hucie Katowice. We wrześniu 1980 r. stanął na czele Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym Zakład nr 2 w Gliwicach, następnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Zakładowego związku w tym przedsiębiorstwie. W 1981 r. został szefem Komisji Rewizyjnej Komisji NSZZ „Solidarność” ds. Miasta Gliwice / Delegatury Międzyzakładowej Komisji Robotniczej – Komitet Założycielski Jastrzębie w Gliwicach. Na przełomie lipca i sierpnia oraz w grudniu 1981 r. jako delegat brał udział w I i II Walnym Zebraniu Delegatów Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”. Od lipca 1981 r. był członkiem Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”, a od sierpnia do października 1981 r. wchodził w skład Prezydium Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność”. Odpowiedzialny za informację, kierował m.in. grupami plakatowymi. Z jego inicjatywy utworzono samochodowy, mobilny punkt kolportażu prasy niezależnej i wydawnictw bezdebitowych. W październiku 1981 r. został członkiem komisji Zarządu Regionu Śląsko-Dąbrowskiego NSZZ „Solidarność” ds. wyborów do rad narodowych. 20 października 1981 r. został zatrzymany podczas kolportażu niezależnych wydawnictw na rynku w Katowicach. Był członkiem Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania oraz Konfederacji Polski Niepodległej. Internowany 13 grudnia 1981 r., został przewieziony do aresztu Komendy Wojewódzkiej MO w Katowicach, a następnie przebywał w ośrodkach odosobnienia dla internowanych w Zabrzu-Zaborzu, Nowym Łupkowie, Załężu k. Rzeszowa i ponownie Nowym Łupkowie. W czasie internowania odmówiono mu widzenia z małoletnią córką. Zwolniony z internowania 23 grudnia 1982 r. Na wolności powrócił do działalności opozycyjnej, m.in. jako członek podziemnych struktur NSZZ „Solidarność” i działacz Konfederacji Polski Niepodległej. Od 1981 r. był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach Sprawy Operacyjnego Sprawdzenia / Sprawy Operacyjnego Rozpracowania kryptonim „Samotnik” oraz Kwestionariusza Ewidencyjnego o tym samym kryptonimie. W 1983 r. został przywrócony do pracy w Hutniczym Przedsiębiorstwie Remontowym Zakład nr 2 w Gliwicach. W 1987 r. przeprowadził się do Czeladzi, gdzie pracował jako spawacz w różnych zakładach pracy. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku przez długi okres pozostawał bez pracy. Od 2001 r. był na rencie. W 2011 roku został odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności, odmówił jednak jego przyjęcia z rąk prezydenta RP Bronisława Komorowskiego i odebrał go dopiero z rąk jego następcy – prezydenta RP Andrzeja Dudy. Zmarł 27 maja 2016 r. w Czeladzi.