Tadeusz Bełz, przewodniczący Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność” Gliwickiego Przedsiębiorstwa Robót Inżynieryjnych, członek Polskiej Partii Demokratycznej, działacz „Solidarności Walczącej”.
Tadeusz Bełz, urodził się 14 sierpnia 1950 r. w Gorzowie Wielkopolskim. W rodzinnym mieście ukończył szkołę podstawową, a następnie uczęszczał do Technikum Elektro-Mechanicznego, którego absolwentem został 1969 r. W tym samym roku zatrudnił się gorzowskich Zakładach Włókien Chemicznych „Stilon”. W 1970 r. powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po powrocie z wojska, w latach 1971–1973 był pracownikiem Zakładów Przemysłu Jedwabniczego „Silwana” w Gorzowie Wielkopolskim. W 1973 r. przyjechał do Gliwic i na krótko zatrudnił się na Politechnice Śląskiej, po czym był pracownikiem Przedsiębiorstwa Projektowania i Wyposażenia Zakładów Przemysłu Maszyn i Aparatów Elektrycznych „Promel” w Gliwicach. Od 1975 do 1990 r. był zatrudniony w Gliwickim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych, początkowo jako specjalista ds. mechanizacji, a następnie kierownik Wydziału Remontu Sprzętu Budowlanego. W sierpniu 1980 r. stanął na czele kilkugodzinnego strajku w Gliwickim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych. We wrześniu 1980 r. w tymże przedsiębiorstwie został przewodniczącym Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczącym Komitetu Zakładowego NSZZ „Solidarność”. W lipcu 1981 r. został członkiem Polskiej Partii Demokratycznej – ugrupowania politycznego założonego przez działaczy opozycyjnych z Poznania i Gorzowa Wielkopolskiego. Jednym z założycieli był jego brat Zbigniew. W deklaracji ideowej informowano, że celem tej partii było dążenie do „zapewnienia niepodległości, suwerenności i integralności terytorialnej kraju, zmiany struktur politycznych w oparciu o zasadę, że władza zwierzchnia należy do narodu”, a w kwestiach gospodarczych opowiadano się za „przeprowadzeniem gruntownej reformy gospodarczej opierającej się na mechanizmach zapewniających pełną samodzielność ekonomiczną organizacji gospodarczych”. Po wprowadzeniu stanu wojennego Tadeusz Bełz wszedł w skład II Garnituru Delegatury Gliwickiej. Współorganizował pomoc dla osób zwolnionych z pracy za działalność związkową i opozycyjną. Zajmował się m.in. drukiem i kolportażem wydawnictw podziemnych. W sierpniu 1982 r. uczestniczył z instalacji nadajnika nielegalnej gliwickiej rozgłośni radiowej. Wykonał półmetrowe pieczęcie, którymi w nocy, z 8 na 9 października 1982 r., w gliwickiej zajezdni ostemplowano około 150 autobusów komunikacji miejskiej. W czerwcu 1983 r. był jednym z założycieli ściśle zakonspirowanej, gliwickiej grupy „Solidarności Walczącej”. W konspiracji posługiwał się pseudonimem „Lew”. Kilkakrotnie zatrzymywany na 48 godzin, a za działalność opozycją szykanowany w pracy, m.in. poprzez przesunięcie na gorzej płatne stanowisko, pogróżki i próby zastraszenia. W latach 1983–1984 rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach Sprawy Operacyjnego Sprawdzenia kryptonim „Kooperacja”. Kontrolą operacyjną objęto wówczas byłych członków NSZZ „Solidarność” oraz pracowników gliwickiej spółki „Elmar” w Gliwicach, podejrzanych o kolportaż ulotek i wydawnictw bezdebitowych. W ramach prowadzonej sprawy Tadeusz Bełz został zatrzymany w marcu 1984 r., przeprowadzono rewizję w jego mieszkaniu oraz przeprowadzono tzw. rozmowy profilaktyczno-ostrzegawcze. W latach 1992–1998 przebywał w Kanadzie. W 1998 r. wrócił do Gliwic, gdzie w następnych latach prowadził własną działalność gospodarczą. W 2008 r. przeszedł na rentę. Zmarł 29 lipca 2013 r. w Gliwicach. Jego doczesne szczątki spoczęły na gliwickim Cmentarzu Centralnym przy ul. Kozielskiej.